ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Έχει ανοίξει καινούριος φούρνος στη γειτονιά. Πήγα χτες και τον εγκαινίασα. Πήρα μια σπανακοτυρόπιτα, είχα όρεξη και για γλυκό, πήρα κι ένα ντόνατ με πραλίνα φουντουκιού. Η φουρνάρισσα πολύ χαμογελαστή, πρόσχαρη θα έλεγα, την χαιρέτησα υποσχόμενη πως θα τα ξαναπούμε σύντομα. Πράγματι σήμερα της έκανα πάλι μια επίσκεψη. Μόνο που πήγα κάπως αργά, λίγο πριν τις 8 το βράδυ, την ώρα που ετοιμαζόταν να κλείσει. Την ρώτησα αν είχε περισσέψει κάνα ντόνατ κι εκείνη με ρώτησε αν είχα παιδιά. Όχι, της είπα, πώς σου ήρθε να με ρωτήσεις κάτι τέτοιο; Απλά υπέθεσα πως πήρες τόσα πράγματα χτες για τα παιδιά στο σπίτι. Σοκ. Με τον τρόπο της με έκανε να νιώσω άσχημα, αλλά δεν κόλλησα, της απάντησα κι εγώ. Ναι, έχω παιδιά, για να είμαι ειλικρινής, και τα τάισα με σπανακοτυρόπιτα και ντόνατ. Και τώρα θέλουν κι άλλο ντόνατ, μου λέει με το αφελές της χαμόγελο. Όχι, της λέω, αυτό είναι για μένα. Τα τάισα για να είναι πιο αφράτα, όταν θα τα έτρωγα στο φούρνο με πατάτες. Τώρα που τα έφαγα, τι να κάνω, αρκούμαι σε σκέτα ντόνατ. Δεν είναι υγιεινό εξάλλου να τρως κάθε μέρα κρέας.
